Das Aachen-Blog

Der Öcher Adventskalender startet mit dem Meisterdichter Hein Engelhardt

Vöör die Dag

„Advent än Chreßmes – dat es klor,
es koum noch, wie et fröjjher wor“,
saat noch des Dag ene Frönd.
Dat stemmt. Lü, die at jät auer sönd,
bekenne en et schönnste Platt:
„Dat es e Wooet – wie reäht heä hat.“

Die Onrass, die me lejjder merkt,
hat sich van Johr ze Johr verstärkt.
Mänichenge hai, wenn heä dat küüent,
wahl jeär dat Rad zeröckjedriehnt
än froegt sich, wenn Advent-Zitt könt,
ov vür dann noch ze rette sönd.

At zweij Monnt vöör dat jrueße Feß
die Övverleäjerejj, deä Stress:
Ejße vür Karpfen of wier Jangs?
Oes – würe mär diie Dag at langs!
Me zällt sie Jeld, süüet uußerdem:
„Weä kritt jät of wat schenks du wem?“

Derwill me de Bejoevheät kritt,
denkt me wier an sing Kengerzitt,
woe an die Dag om Zenter Kloes
me stell öm dr Advents-Kranz soeß,
däjelich en schönn Jeschichte huuet,
of e Jedech opsage muuet.

Dat schingt hü koum noch „in“. Ich wett,
koum enge maht hü noch esue jät,
än dat feng ich esue rechtig schad!
Die Vöörfreud op de Hellije Naht,
woe Joddes Kenk jebore wooed,
let – wie et schingt – de mieschte kooet.

Än froegt me Jonge of ouch Mäddcher:
„Sengt ühr denn heäm noch Chreßmes-Leddcher,
sprejcht vöör de Krepp e schönn Jedech?“
Kickt me dich aan, tröckt e Jesech,
än dann hürt me – ouch at van Klenge:
„Vür hant CDs – vür losse senge!“

Ich schlecket, sproech deä wohre Satz:
„Me fieret dumoels mieh met Hazz.“

Hein Engelhardt