De Melichstroeß öm Kloes

Richard Wollgarten

Lejß, een en steäreklor Naht, worp ich wier ens minge Bleck noh ovve än hong ming Jedankens noeh. Ich soech die Melich-Stroeß än muuet draa denke, datt se die een anger Landaue, wahl wäje de Helligdomsfaht, „Aachener Straße“ noomte. Noh minge Tönk hai se ävver jenou jenomme „Bötscheder Stroeߓ heäsche mösse.

Än wäje woröm? Ich sall et üch erkliere. Ejjene November, bes een d’r Dezember ereen, es des Ovvends jewöehnlich d’r Hömmel füürrue. Än alle Welt weäß, de Engelchere backe.

Vanaa, datt ich e Johr of dreij wor, verzahlt mich minge jrueße Brur alle Johrs vöör Zenter Kloes, vöör et Eschloffe, wie d’r Hellije Man dat aastellt, van d’r Hömmel op de Eäd ze komme, öm os Kenk ze beschere. En doll Jeschichte. Streckewis koum ze jlöüve. Mä, se fong domet aan, datt zeiiesch ens d’r Hömmel rue wööed, weil de Engelcher backe dönge. Datt dat stemmet, soech ich jo selvs. Sue hau ich ouch jenge Jronk, aan dat angert ze zwivele.

D’r Hellije Man köem als ieschtes noh Botsched, wäje datt heä heij ouch als ieschtes va janz Dütschland veriehrt wooede wör. Än d’r Hellije Michael speälet ouch en jrueße Roll dobeij. Als Bötscheder Jöngsje uus Z’Michäjls-Far wor mich dat natürlich hiel reäht.

Ävvel nuun de Rejjh noeh: Wenn de Engelchere, die jo för et Chresskengche backe, at ens ene baschtije Schwong op Vöörroet feädig hant, kloppt eä va dön beij et Chresskengche aan än froegt, ov se d’r Hellije Man opwecke dörfte. Bes d’r 6. Dezember wör net mieh witt. Et Chresskengche sätt dan: „Dött, wat nüedig es. Ävver weckt em mich net ze pröppsch, bedenkt, heä es at ene aue Man, deä at ens e Schlöffje töschebeij nüedig hat.“

„Es jot“, sätt et Engelche än schleät met de Flöjele, för wier lous ze flüjje. „Net esue siehr!“ röfft et Chresskenk hengerher, „sag ouch d’r Hellije Michael Bescheäd, heä sou wier för ene stärke Kneäht än sechere Verkehr sörje.“ Wi befoehle, sue jedooe.

Dat Engelche kraut d’r Hellije Man jät d’r Baat – mä, dat hölpt nüüs. Iiesch et Kiddele met en Feär van si Flöjelche an d’r Kloes sing Nas maht hem wacker. „Hellije Man, ene jeseände Jross van et Chresskengche; ich sou dich wecke, dinge Namensdaag stöng kot bevöör“, röfft et Engelche.

„Mater Dejjes“, sätt d’r Hellije Man, „es et atwier esue witt?“ – Än futt es et Engelche; jau noh d’r Hellije Michael, ene staatse, stärke Keäl, deä sujar övver Höll än Düvel Jewalt hat. Ävver deä weäß at Bescheäd. „Es jot, Kenk“, sätte aan et Engelche, „jooehn mär wier backe, vür bruuche jo ouch för Chressmes noch vööl Plätzjere än Prente.“

D’r Hellije Michael stecht zwej Fengere ejjen Monk än flööet eämoel esue häl, datt et noch een d’r üüßerschte Huck van de Höll ze hüre es. Dat es et Zeäche för d’r Hans Muff, enge van die öngeschte Düvele, deä als Kneäht för d’r Zenter Kloes ejjedejjlt es.

Heä maht sich tereck op Lapp bes vöörjen Hömmelspooetz. Doe könt dan e Engelche met deä Eäsel jelejjt, deä at een d’r Stall va Bethlehem än op de Floch noh Ejypte dobeij wor. Op singe Röck setzt d’r Hellije Man. Langs jedder Batz van d’r Eäsel boomelt ene jrueße Sack met Jötzjere för de Kenk.

D’r Hellije Michael flööet noch ens zwejmoel schärp op de Fengere, än dorophen senkt sich de Melichstroeß vajjen Hömmelspooetz eraver, bes op de Eäd. Mer weäß jo, datt die Melichstroeß uus hömmele va Steäre besteäht; met anger Wöet, jät jrouv pavait.

D’r Hellije Man hält sich aan et Koppjeschier faaß. D’r Hans Muff packt d’r Stazz van d’r Eäsel än stemmt sich met sing Hacke jäje die Steärekrouele. Et Engelche klattscht ens kot ejjen Häng. – Än, da jeäht et ouch at jieh een eä Karjeär die Melichstroeß erav, datt de Hofisere van d’r Eäsel met de Steäre öm de Wett Fonke verpöffe.

Wenn et net wohr wür, mer küüent et koum jlöüve.

Die Melichstroeß könt perzis ovve ejjen Houpstroeß uus, suedatt Hellije Man, Eäsel än Hans Muff oehne Övverjangk bes onge e Botsched dörchletsche. Zom Jlöck es et lejste Stöck, van d’r Adlerberg aa, net mieh jrad esue jieh, sue datt die Rötsch langsjen Heäß su evvens vöörjen Klostertrappe aan et Stooeh könt.

Wat hengenoeh jeschett, dat merke jo alle Kenk op Kloesdaag, wenn se ens een hön Schong lure of ene Täler met Jötzjere fenge. –

Dat heäscht, wenn se brav wore.

Seiten: 12